این صحنه آرایی ها آشناست. حمایت خودجوشی که سرانگشتانش با تور مجانی پاریس و عکس یادگاری زیر برج ایفل آغاز می شود و با پرچم های زرد و بنفش که از جنس پارچه پرده ای ساتن همجنس لباس های مریم رجوی هستند ادامه می یابد.
رجوی ها هم مثل هر سلطان حسین دیگری که به لطف تحمیق یک عده رهبر شده اند، رویای حمایت مردمی دارد. این رویا با دعوت از اقلیت های قومی، پناهندگان و آرزومندان دیدار از پاریس تعبیر می شود. و صد البته کسانی که تور سالانه پاریس با " مریم تورز" عادت سالانه آنها است.
و مریم، مریم مشتاق فلاش دوربین ها و مونولوگ است. عاشق این است که پای تریبون باشد و حرف بزند تا دیده شود و شنیده شود.
حضار اما برایشان فرقی نمی کند که پشت تریبون مریم باشد یا فاطی یا پری. آنها پاریس را مجانا گشته اند و عکس یادگاری خود را انداخته اند.
این حکایت همان حکایت تکراری خود ارضایی با صندلی های خالی است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر